Ο νέος Trumpισμός. Η μεγάλη ευκαιρία για την ανεξαρτησία της Ευρώπης
Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε το Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου 2017, λίγες μέρες μετά την εγκατάσταση του Τραμπ στον Λευκό Οίκο....Δικαιώθηκε αναφορικά με την τύχη του Τραμπ και των ομοίων του, αλλά δυστυχώς όχι αναφορικά με την πορεία της Ευρώπης, η οποία αντί να αναζητήσει την δική της Ταυτότητα, την ανεξαρτησία της από τον αμερικανισμό και να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιηγεμονική πορεία που θα έδινε μια ανάσα στους κοινωνικούς αγώνες για μια μετακαπιταλιστική πορεία, συνεχίζει να αναζητά ‘Αμερικανό προστάτη’, πράγμα που οφείλει να κατανοηθεί από τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ως πρόκληση να κάνουν δική τους υπόθεση την ανεξαρτησία της Ευρώπης από τον Νεογερμανισμό και τον Αμερικανισμό χαράσσοντας μια προοδευτική πορεία για μια μετακαπιταλιστική Ευρώπη και για έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας.
«Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. […] Αναλωνόμαστε στην προστασία των ιδιοτελών συμφερόντων και έχουμε δημιουργήσει την πιο ισχυρή στρατιωτική μηχανή σε όλη την ιστορία για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και πιστεύουμε ότι μας αξίζει. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και άρα προικισμένο με το δικαίωμα να νέμεται μεγαλύτερο μερίδιο από τα δώρα της Γης. Δυστυχώς, το ίδιον συμφέρον μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε καθαρό εγωισμό. Έχουμε γίνει πολιτισμός του θανάτου»
Rifkin Jeremy.
Η ισορροπία δυνάμεων που προέκυψε από την ήττα το ναζισμού στον 2οπαγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο έδωσε την ευκαιρία στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ΕΠΑ) να βγουν από το καβούκι τους, να επεκταθούν οικονομικά και στρατιωτικά σε ολόκληρο τον πλανήτη και να καταστούν ηγέτιδα δύναμη της λεγόμενης Δύσης, πράγμα που τους επέτρεψε να σχεδιάσουν και να προωθήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους.
Η ίδια ισορροπία δυνάμεων διάσπασε την Ευρώπη στα τέσσερα, στην Ανατολική υπό τον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης και στη Δυτική υπό τον έλεγχο των ΕΠΑ, της Γαλλίας και της Αγγλίας, καθιστώντας την ανίκανη να ακολουθήσει μια αδέσμευτη πορεία βασισμένη πάνω στις δικές της ιστορικές, αγωνιστικές και ανθρωπιστικές πολιτισμικές παραδόσεις . Η ‘αμερικανική βοήθεια’ προς τις αποδεκατισμένες και ερειπωμένες χώρες της Ευρώπης έστρωσε τον δρόμο της πολύπλευρης εξάρτησης της Ευρώπης από τις ΕΠΑ και λειτούργησε ως διεκπεραιωτής του ‘αμερικανικού ονείρου’ για την παγκόσμια αμερικανοκρατία. Στην πορεία αυτό το όνειρο εξελίχθηκε στην στρατηγική της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης με σκοπό την ενιαιοποίηση του καπιταλισμού υπό την ηγεσία του σκληρού πυρήνα του με τη μορφή του αμερικανισμού και στόχο να υποτάξει με κάθε τρόπο τις χώρες που αρνούνται ή/και στέκονται εμπόδιο στην παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ, όπως λ. χ. η νεοκαπιταλιστική Ρωσία και η κρατικοκαπιταλιστική Κίνα καθώς και οι άλλες χώρες που εκφράζονται από το ‘Σύμφωνο της Σαγκάης’ και επιδιώκουν να κρατήσουν μακριά τις ΕΠΑ γιατί ‘η Ασία ανήκει στους Ασιάτες’.
Είναι όμως πια φανερό πως το σχέδιο για την παγκόσμια ηγεμονία του κεφαλαίου με τη μορφή του παγκοσμιοποιημένου αμερικανισμού συναντά εμπόδια ανυπέρβλητα που έχουν σχέση τόσο με τις εσωτερικές αντιθέσεις του κεφαλαίου, όσο και με το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για κοινωνική ισότητα μέσω της υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, πράγμα που γονάτισε τις ΕΠΑ και τις αναγκάζει σε αναδίπλωση και σε αναθεώρηση, όχι εγκατάλειψη, του σχεδίου τους για την παγκόσμια κυριαρχία.
Αυτή η πολιτική εκφράζεται πια ως τραμπισμός, μια μορφή φασισμού, που εγκαταλείπει τους παραδοσιακούς στρατηγικούς εταίρους των ΕΠΑ όπως η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση και αναζητά νέους στρατηγικούς εταίρους, όπως η Ρωσία με την ελπίδα ότι θα διασπάσει το ασιατικό μέτωπο και θα υποτάξει τον μεγάλο ανταγωνιστή για την παγκόσμια ηγεμονία, την Κίνα. Το πιθανότερο είναι ο τραμπισμός να καταρρεύσει από την αντίσταση του ίδιου του αμερικανικού λαού στο βαθμό που αυτός θα κατανοήσει τους πραγματικούς σκοπούς του. Εξίσου πιθανό είναι να μην βρει ανταπόκριση από την ευρωασιατική Ρωσία τα συμφέροντα της οποίας την συνδέουν αναπόσπαστα με την Ευρώπη και την Ασία, οπότε θα περιοριστεί στην αμερικανική ήπειρο επεκτείνοντας την κυριαρχία των ΕΠΑ στην Κεντρική και στην Νότια, στη Λατινική, Αμερική, αλλά γι’ αυτό θα χρειαστεί να πείσει πρώτα τους πολίτες των ΕΠΑ και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τους λαούς αυτών των χωρών που μάχονται για την εθνική τους ανεξαρτησία και για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού.
Το κρισιμότερο ζήτημα για τις εξελίξεις σ’ αυτή τη φάση είναι η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην πρόκληση του τραμπισμού που προκαλεί κρίση στις ετεροβαρείς αμερικανοευρωπαϊκές σχέσεις. Αυτή η κρίση αποτελεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση την καλύτερη ευκαιρία για να απαλλαχθεί από την αμερικανική εξάρτηση, ταυτόχρονα και από τον νεογερμανισμό και να απαντήσει με επιτάχυνση της εμβάθυνσης των διαδικασιών σύγκλισης των οικονομιών των χωρών μελών της. Η ενότητα της ΕΕ προϋποθέτει την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών-μελών της, πράγμα που οφείλει να αποκλείει νεογερμανικούςηγεμονισμούς και ομαδοποιήσεις στο εσωτερικό της και να καλλιεργεί την ολοκλήρωση των διαδικασιών απόκτησης μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας και την σφυρηλάτηση ενός μετακαπιταλιστικού, αμεσοδημοκρατικού , ανθρωποκεντρικού κοινωνικού μοντέλου, που θα ξαναβάλει την Ευρώπη στην πρωτοπορία του διαχρονικού αγώνα της ανθρωπότητας για κοινωνική ισότητα, κοινωνική δημοκρατία και οικουμενική ειρήνη.
Επειδή όμως αυτές οι εξελίξεις σε κοινωνίες ακραίας οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας υπονομεύονται από τους μεγιστάνες και τις πλουτοκρατικές ολιγαρχίες, τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία και τους επαγγελματίες πολιτικούς συνοδοιπόρους τους, γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οφείλουν να αναδειχτούν σε υποκείμενο της ιστορίας, για να σταματήσουν την καπιταλιστική παρακμή που οδηγεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να διαμορφώσουν μια αντίστοιχη στο σημερινό επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων αρχιτεκτονική των κοινωνιών και της παγκόσμιας κοινότητας με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και οικουμενική κλίμακα. Διαφορετικά ο Τραμπισμός και οι σύμμαχοί του Λεπενισμός, Πεπεγκριλισμός, Χρυσαυγιτισμός, νεοναζισμός, αριστεροδεξιός λαϊκισμός κ.λπ., κ.λπ. ως όνειρο και όργανο του σκληρού πυρήνα του παγκόσμιου κεφαλαίου θα εξελιχθεί σε έναν παγκόσμιο φασισμό, στον εφιάλτη των εργαζόμενων ανθρώπων, των κοινωνιών και της ανθρωπότητας.
*
Αυτά, τα σχεδόν προφητικά, γράφτηκαν πριν από εννιά (9) ακριβώς χρόνια και επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο και με το παραπάνω. Ο Τραμπισμός κατάφερε, χάρη στην βαθιά παρακμή του αμερικανισμού υπό τον μπάτλερ του κεφαλαίου Μπάϊντεν, να επανακάμψει δριμύτερος, φορτωμένος με το βαρύ ρεβανσιστικό φορτίο του φανατισμένου και καθολικά αλλοτριωμένου μέσου Αμερικανού, που υπό την μέθη του MAGA, ονειρεύεται έναν νέο Fuehrer για μια America Überalles. Έτσι η ζωή επαναλαμβάνεται ως φάρσα και ο ‘θεός σώζει τον φύρερ για το καλό της Αμερικής’, που το εκφράζουν οι πέντε-δέκα ολιγάρχες φασίστες μεγιστάνες του πλούτου, όπως τότε στην υπό κατάρρευση, Δημοκρατία της Βαϊμάρης, υπό τις ιαχές του λούμπεν αμερικανισμού, όπως και του τότε καθολικά αλλοτριωμένου Γερμανικού λαού.
Μεγάλη η νίκη, μεγάλα και τα λόγια του φύρερ, με πρώτο κύριο μενού την προσάρτηση του Καναδά, της Γροιλανδίας και της Παλαιστίνης και επιδόρπιο την ‘ειρήνευση στην Ουκρανία’, με την μορφή μιας ‘Νέας Γιάλτας των δυό’, αντί των τριών νικητών του Β ΠΠ και απώτερο σκοπό την διάσπαση του ασιατικού μετώπου, την ήττα του Κινεζισμού στην κούρσα για την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, χωρίς όμως της δακρύβρεχτης Ευρώπης που καταριέται την μοίρα της επειδή την πρόδωσε εγκαταλείποντάς την ο ‘προστάτης της’.
Η αποχαυνωμένη ανθρωπότητα ψελλίζει κάτι για το διεθνές δίκαιο που κατάληξε στο καλάθι των αχρήστων του ηγεμόνα Τραμπ, το οποίο έτσι κι’ αλλιώς εδώ και δεκαετίες βίωνε λάθρα υπό τους κροταλισμούς των κανονιών των ‘ειρηνόφιλων δημοκρατικών΄ που ματοκύλισαν τον πλανήτη για να επιβάλλουν την παγκοσμιοποίηση του αμερικανισμού.
Στο ερώτημα αν υπάρχει ελπίδα και εναλλακτική λύση, διαφορετική από αυτήν του γερμανικού νεοναζισμού, του Τραμπ, του Έλον Μασκ και της παρέας των μεγιστάνων αρχαγγέλων της καπιταλιστικής κόλασης, ίσως απαντήσει η ιστορία, αν στο μεταξύ, δεν την τελειώσουν αυτοί με την βοήθεια της εξουσιαστικής Artificial Intelligence και τον τελευταίο αυθεντικό άνθρωπο, πριν από τον θρίαμβο της Great Reset, της Woke Agenda, του Transhuman και του παγκόσμιου φασισμού, την ώρα που, όπως φαίνεται, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, κυνηγούν, εν μέσω του 21ου αιώνα, πεταλούδες στα λιβάδια του ‘όπιου των λαών’, του πλατωνισμού και των εξουσιαστικών ιδεολογιών του 19ου και του 20ου αιώνα, ναρκοϊδέες που ορίζουν το μυαλό, την πράξη τους και το κατάμαυρο μέλλον τους, την ώρα ακριβώς που η θεμελίωση του πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και του αταξικού ουμανισμού είναι περισσότερο από ποτέ ρεαλιστική , αναγκαία και εφικτή .
Η κλεψύδρα, όμως, αδειάζει, ο φασισμός επανακάμπτει ρεβανσιστικά και χρόνος για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει…
Ελλάδα 18.Φεβρουαρίου 2025.
Κώστας Λάμπος
Είναι Δρ. της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Freie Universitaet Berlin.
Έχει διδάξει στην ΑΒΣΘ (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο ΤΕΙ Αθήνας.
Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα στα ελληνικά, στα γερμανικά και στα αγγλικά.
claslessdemocracy@gmail.com
IstosBlog
claslessdemocracy@gmail.com
IstosBlog
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου