Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Η Ελληνική Δημοκρατία ίσως. Τα
κράτη-μέλη της ΕΕ, ως γνήσια ισότιμα μέλη και με βάση τις συνθήκες που
έχουν υπογράψει, διαπραγματεύονται για την παροχή αλληλεγγύης στην
Ελληνική Δημοκρατία, αρκεί και αυτή να δείξει την απαιτούμενη κατανόηση...
...Αυτό που αρνούνται να αποδεχθούν οι πολίτες αυτής της χώρας είναι ότι η
κατανόηση σημαίνει αποδοχή μη βιώσιμων για αυτούς και τις οικογένειές
τους, τους γονείς και τα παιδιά τους, όρους.
Κατανόηση σημαίνει “πρέπει να πληρώνεις τόσα ώστε να μη μπορείς να ζήσεις και να ξεπουλήσεις ό,τι έχεις (στους πιστωτές), να εκχωρήσεις το δικαίωμα λήψης οικονομικών αποφάσεων (στους πιστωτές) μέχρι να ξεχρεώσεις, και, αν αποφασιστεί (από τους πιστωτές) ότι δεν τους συμφέρει να ξεχρεώσεις ποτέ, θα συνεχίσουν να αποφασίζουν για σένα για πάντα, άρα να γίνεις δούλος τους για πάντα.” Πώς λέμε “κατάλυση πολιτεύματος”; Αυτό.
Τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν τρελάθηκαν. Παίζουν με τους υφιστάμενους κανόνες και εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Το τρελό είναι να τους κακίζει κάποιος που δεν κάνει το ίδιο, παριστάνοντας τον παγκόσμιο δικαστή, το μέγα κριτή του σύμπαντος κόσμου, και, από αυτή τη θέση, κατακρίνει τη στάση όσων δεν κάνουν αυτά που ο ίδιος θεωρεί ότι του πρέπουν. Όπως οι διαφημίσεις γυναικείων προϊόντων καταλήγουν με τη φράση “Γιατί σας αξίζει.”, χτυπώντας τον πυρήνα του συγκριτικού κινήτρου τους (“Γιατί, η ... είναι καλύτερη από μένα που...;”), έτσι και κάθε συζήτηση πολιτικού περιεχομένου στην Ελλάδα ξεκινά χωρίς συστολή.
Όλοι, ανεξαρτήτως πόσο πετυχημένο είχε αποδειχθεί ιστορικά το πολιτικό τους κριτήριο, είτε ως δρώντες είτε ως απλοί ψηφοφόροι, θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη και άποψη, επηρεάζοντας τους υπολοίπους, εν τέλει επιβάλλοντας την άποψή τους. Είναι η λεγόμενη “κατανόηση του δικαιώματος έκφρασης”, δηλαδή η αυτοδίκαια αποδοχή της επιβολής επικοινωνιακού θορύβου από όσους απέτυχαν να διαχειριστούν αποτελεσματικά αυτό το λαό (και όσους τους στήριξαν).
Λαμβάνοντας υπ' όψιν τις καταστροφικές επιπτώσεις του επικοινωνιακού θορύβου στη λήψη (υγιών) αποφάσεων, συμπεραίνει κανείς την -εκ του αποτελέσματος, για μια ορισμένη χρονική πλειοψηφία- αντίστροφη σχέση μεταξύ δικαιώματος έκφρασης και υγιούς απόφασης.
Ο μέσος αναγνώστης δεν είναι ο μέσος Έλληνας, που δεν καταλαβαίνει πολλά από όσα συμβαίνουν. Ο μέσος Έλληνας θα ήθελε να λυθούν τα προβλήματά του με ένα μαγικό ραβδί χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες: θα ήθελε να καλοπερνάει, όπου “καλοπέραση” είναι η αύξηση της κατανάλωσής του σε προ κρίσης επίπεδα. Ο μέσος Έλληνας λοιπόν αναζητά κάποιον να τον κοροϊδέψει - το θέλει, το ζητάει.
Ο μέσος αναγνώστης είναι υψηλότερου επιπέδου: θα ήθελε να του δοθεί ένας σκοπός (λύση) και οι ενδιάμεσοι στόχοι για να φτάσει σε αυτή. Θα ήθελε ένα πλήρες σχέδιο και τα μέσα υλοποίησής του, δηλαδή τα πάντα έτοιμα, να πέσουν από τον ουρανό, και αυτός να έχει το δικαίωμα να τα κρίνει εκ του ασφαλούς και να τα υλοποιήσει σα να ήταν δικές του ιδέες.
Ο μέσος αναγνώστης θεωρεί όχι μόνο κεκτημένο το δικαίωμα στην πνευματική ραστώνη αλλά και εαυτόν δικαιωματικά ανώτερο από το όποιο “θύμα” κάτσει και γράψει πρωτογενώς όσα ο ίδιος έχει ανάγκη.
“Κάποιος (άλλος) θα βρεθεί που να κάνει το πατριωτικό του καθήκον, μα τί στο καλό, δεν υπάρχει κανένας ικανός με φιλότιμο σε αυτή τη χώρα;!”, λέει... Γι' αυτό και δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο: όλοι περιμένουν από κάποιον άλλο να το φτιάξει και μετά να το πάρει (ο “έξυπνος”) παραμάσχαλα και να το σερβίρει για δικό του.
Αυτό το “πείραμα” έγινε -ανεπιτυχώς- μία φορά, και ο -ανίκανος έστω και να κατανοήσει το περιεχόμενο του σχεδίου- κλέφτης διασύρεται με τις πολιτικές επιλογές του, έως τη στιγμή που θα βρεθεί στην πολιτική χωματερή. Έκτοτε έγιναν πολλές απόπειρες “μαντρώματος”, με την ίδια ακριβώς λογική (“θα μαζευτούμε χίλιοι, θα κάνουμε ομάδες εργασίας, θα μας δώσεις αυτά που έχεις και θα τα σερβίρουμε εμείς που θα φέρουμε τους χίλιους, ε..., συγγνώμη, όλοι μαζί παρέα εννοούσα”) και πολλές απόπειρες “θαψίματος”, με την ακριβώς αντίστροφη λογική (“αν δεν έρθουν χίλιοι με λεφτά και διασυνδέσεις να με παρακαλέσουν να ηγηθώ, δεν αξίζει να κάνω τίποτα”). Αποτέλεσμα; Αποδείχθηκε ότι υπάρχουν πολλοί ικανοί για πολιτική επιπέδου Γκόρτσος-Μαντάς. Ως εκεί. Αυτά βλέπουν οι εταίροι μας και δείχνουν τη δέουσα... κατανόηση.
Δεν υπάρχει λοιπόν ζήτημα “κοροϊδίας των πολιτικών” ή “αναλγησίας των ξένων”. Υπάρχει ζήτημα έλλειψης καλής σχέσης με τον καθρέφτη, κυρίως όχι από τον απλό κόσμο, το μέσο Έλληνα, αλλά από το μέσο αναγνώστη, αυτόν που διαβάζει, κρίνει και, χωρίς συστολή, μηδενίζει ή προσπαθεί να καπηλευτεί.
Σε τέτοια συμπεριφορά, οι εταίροι απαντούν με αλληλεγγύη: “Δώσε κι' άλλο πόνο: ο αυτοκαταστροφικός εγωϊσμός των Ελλήνων δεν τους επιτρέπει να συνεργαστούν εποικοδομητικά και να φτιάξουν ένα σχέδιο να σωθούν, θεωρούν ότι είναι όλοι ίσα κι' όμοια, οι αποτυχημένοι συνεχίζουν κατσικωμένοι με το ζόρι να το παίζουν σωτήρες, έστω και αν σώσουν πρωτίστως και μόνο τον εαυτό τους - συνέχισε το βασανιστήριο και όποιος απ' αυτούς αντέξει...”
Κατανόηση σημαίνει “πρέπει να πληρώνεις τόσα ώστε να μη μπορείς να ζήσεις και να ξεπουλήσεις ό,τι έχεις (στους πιστωτές), να εκχωρήσεις το δικαίωμα λήψης οικονομικών αποφάσεων (στους πιστωτές) μέχρι να ξεχρεώσεις, και, αν αποφασιστεί (από τους πιστωτές) ότι δεν τους συμφέρει να ξεχρεώσεις ποτέ, θα συνεχίσουν να αποφασίζουν για σένα για πάντα, άρα να γίνεις δούλος τους για πάντα.” Πώς λέμε “κατάλυση πολιτεύματος”; Αυτό.
Τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν τρελάθηκαν. Παίζουν με τους υφιστάμενους κανόνες και εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Το τρελό είναι να τους κακίζει κάποιος που δεν κάνει το ίδιο, παριστάνοντας τον παγκόσμιο δικαστή, το μέγα κριτή του σύμπαντος κόσμου, και, από αυτή τη θέση, κατακρίνει τη στάση όσων δεν κάνουν αυτά που ο ίδιος θεωρεί ότι του πρέπουν. Όπως οι διαφημίσεις γυναικείων προϊόντων καταλήγουν με τη φράση “Γιατί σας αξίζει.”, χτυπώντας τον πυρήνα του συγκριτικού κινήτρου τους (“Γιατί, η ... είναι καλύτερη από μένα που...;”), έτσι και κάθε συζήτηση πολιτικού περιεχομένου στην Ελλάδα ξεκινά χωρίς συστολή.
Όλοι, ανεξαρτήτως πόσο πετυχημένο είχε αποδειχθεί ιστορικά το πολιτικό τους κριτήριο, είτε ως δρώντες είτε ως απλοί ψηφοφόροι, θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη και άποψη, επηρεάζοντας τους υπολοίπους, εν τέλει επιβάλλοντας την άποψή τους. Είναι η λεγόμενη “κατανόηση του δικαιώματος έκφρασης”, δηλαδή η αυτοδίκαια αποδοχή της επιβολής επικοινωνιακού θορύβου από όσους απέτυχαν να διαχειριστούν αποτελεσματικά αυτό το λαό (και όσους τους στήριξαν).
Λαμβάνοντας υπ' όψιν τις καταστροφικές επιπτώσεις του επικοινωνιακού θορύβου στη λήψη (υγιών) αποφάσεων, συμπεραίνει κανείς την -εκ του αποτελέσματος, για μια ορισμένη χρονική πλειοψηφία- αντίστροφη σχέση μεταξύ δικαιώματος έκφρασης και υγιούς απόφασης.
Ο μέσος αναγνώστης δεν είναι ο μέσος Έλληνας, που δεν καταλαβαίνει πολλά από όσα συμβαίνουν. Ο μέσος Έλληνας θα ήθελε να λυθούν τα προβλήματά του με ένα μαγικό ραβδί χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες: θα ήθελε να καλοπερνάει, όπου “καλοπέραση” είναι η αύξηση της κατανάλωσής του σε προ κρίσης επίπεδα. Ο μέσος Έλληνας λοιπόν αναζητά κάποιον να τον κοροϊδέψει - το θέλει, το ζητάει.
Ο μέσος αναγνώστης είναι υψηλότερου επιπέδου: θα ήθελε να του δοθεί ένας σκοπός (λύση) και οι ενδιάμεσοι στόχοι για να φτάσει σε αυτή. Θα ήθελε ένα πλήρες σχέδιο και τα μέσα υλοποίησής του, δηλαδή τα πάντα έτοιμα, να πέσουν από τον ουρανό, και αυτός να έχει το δικαίωμα να τα κρίνει εκ του ασφαλούς και να τα υλοποιήσει σα να ήταν δικές του ιδέες.
Ο μέσος αναγνώστης θεωρεί όχι μόνο κεκτημένο το δικαίωμα στην πνευματική ραστώνη αλλά και εαυτόν δικαιωματικά ανώτερο από το όποιο “θύμα” κάτσει και γράψει πρωτογενώς όσα ο ίδιος έχει ανάγκη.
“Κάποιος (άλλος) θα βρεθεί που να κάνει το πατριωτικό του καθήκον, μα τί στο καλό, δεν υπάρχει κανένας ικανός με φιλότιμο σε αυτή τη χώρα;!”, λέει... Γι' αυτό και δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο: όλοι περιμένουν από κάποιον άλλο να το φτιάξει και μετά να το πάρει (ο “έξυπνος”) παραμάσχαλα και να το σερβίρει για δικό του.
Αυτό το “πείραμα” έγινε -ανεπιτυχώς- μία φορά, και ο -ανίκανος έστω και να κατανοήσει το περιεχόμενο του σχεδίου- κλέφτης διασύρεται με τις πολιτικές επιλογές του, έως τη στιγμή που θα βρεθεί στην πολιτική χωματερή. Έκτοτε έγιναν πολλές απόπειρες “μαντρώματος”, με την ίδια ακριβώς λογική (“θα μαζευτούμε χίλιοι, θα κάνουμε ομάδες εργασίας, θα μας δώσεις αυτά που έχεις και θα τα σερβίρουμε εμείς που θα φέρουμε τους χίλιους, ε..., συγγνώμη, όλοι μαζί παρέα εννοούσα”) και πολλές απόπειρες “θαψίματος”, με την ακριβώς αντίστροφη λογική (“αν δεν έρθουν χίλιοι με λεφτά και διασυνδέσεις να με παρακαλέσουν να ηγηθώ, δεν αξίζει να κάνω τίποτα”). Αποτέλεσμα; Αποδείχθηκε ότι υπάρχουν πολλοί ικανοί για πολιτική επιπέδου Γκόρτσος-Μαντάς. Ως εκεί. Αυτά βλέπουν οι εταίροι μας και δείχνουν τη δέουσα... κατανόηση.
Δεν υπάρχει λοιπόν ζήτημα “κοροϊδίας των πολιτικών” ή “αναλγησίας των ξένων”. Υπάρχει ζήτημα έλλειψης καλής σχέσης με τον καθρέφτη, κυρίως όχι από τον απλό κόσμο, το μέσο Έλληνα, αλλά από το μέσο αναγνώστη, αυτόν που διαβάζει, κρίνει και, χωρίς συστολή, μηδενίζει ή προσπαθεί να καπηλευτεί.
Σε τέτοια συμπεριφορά, οι εταίροι απαντούν με αλληλεγγύη: “Δώσε κι' άλλο πόνο: ο αυτοκαταστροφικός εγωϊσμός των Ελλήνων δεν τους επιτρέπει να συνεργαστούν εποικοδομητικά και να φτιάξουν ένα σχέδιο να σωθούν, θεωρούν ότι είναι όλοι ίσα κι' όμοια, οι αποτυχημένοι συνεχίζουν κατσικωμένοι με το ζόρι να το παίζουν σωτήρες, έστω και αν σώσουν πρωτίστως και μόνο τον εαυτό τους - συνέχισε το βασανιστήριο και όποιος απ' αυτούς αντέξει...”
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου